شعر آدم رو خلاصه می کنه،

کم حرف می کنه و تو سینه ی کلمات فشارمیاره.

شعر رسانه ی شخصیه، رسانه ی همراه.

مثه گوشی موبایل که همه چیز رودرباره ی من می میدونه

می دونه  منتظر کدوم تماس هستم،

کدوم اس ام اس روبیجواب گذاشتم

و کدام شماره رو از یاد بردم؛

شعرا به خوبی میدونن که "ما هیچوقت دیگه اون آدم سابق نمیشیم."

ولی با همه ی اینا دلم میخواد اون پرنده ی بی آشیون که تو آسمون دنبال یه پناهگاه میگرده

یه جایی واسه نشستن پیدا کنه ، یه جایی که آروم بگیره و خستگی در بکنه.

دلم میخواد اون پسرک که کنار اون درخت نشسته اینو باور بکنه که دیگه هیچ صدای تیک تاکی

از اون دور دورا نمیاد، شاید اگه خوب گوش بده از یه جای دیگه یه صدای قشنگ تر

 بشنوه.دلم میخواد باغچه ی ریحون حیا طمون همیشه ریحوناش دست نخورده باقی بمونه، 

 بشکنه دست اون باغبونی که میخواد ریحون باغچمونو بچینه. دلم میخواد اون پری قصه ی تنها ییام

 هیچ وقت تنها نباشه،هر روز پنج بار از اونی که بهش میگن خدا میخوام تنهاش نذاره.

 دلم یه جیز دیگه ام میخواد ... میخواد آرزو ها همیشه آرزو باقی بمونن...

همیشه... سبز سبز...

دلم میخوادكه هيچ وقت مرواریداشگ از صدف چشمه

هیج عاشقی جدا نشه به خاطره دوری.

يه آرزو ديگه هم دارم كه از همه آرزوهام واسم عزيزتره ،

 تواوج غروروسربلندی ولی آروم از دغدغه  وسلامت ببنمت.

یاحق