دیشب به اندازه همه شبایِ زندگیم حس داشتم

پرشده بودم  از احساس

صحبت از حادثه نبود، صحبت از نور نبود

صحبتِ یه حضور بود

حضوری که کم کم و نم نم بوجود اومد و رشد کرد

دیشب حرف من و دلم بود و تویی که همیشه

روح پر پیچ و تابت رو

به یه سمت و سو هدایت می کنی و من هر لحظه

 باید منتظر شدیدترین تغییرات روحیت باشم

و اعتراف می کنم خیلی سخته بدونم چه

باید انجام بدم که به هیچ جای جهان بر نخوره تا

هیچ کس به نبودن و ندیدن و نخواستن و

 زیاد خواستن و نگفتن و زیاد گفتن محکوم نشه

که درد می کشم هر بار که می شنوم

عزیزی از عزیزی دور می شه چون تونستن

به خصوصی ترین حریم های هم راه پیدا کنن،

 که یه عمر داد می زنیم عشق می خوایم و

وقتی عشق بعد از این همه ناز و کرشمه میاد

 تو زندگیامون، چه ساده به قشنگ ترین بهانه های

 ممکن دورش می کنیم

این که خیلی وقتا می دونیم من و تو "ما" بشو نیستیم،

 حرف امروز و دیروز نیست

گله ای نیست و توقعی که خوب می دونیم سهممون

 از هم محبت و صداقت و عشق محدوده که هر آن

ممکنه دست خوشِ یکی از تندبادهای سرنوشت بشه

یادته از روز اول با خودم عهد کردم و

به تو هم گفتم و پاش هم ایستادم

که هر چه دلگیریه، پای من بنویس.

برای من خیلی باارزشه که

"تو"هستی که می تونم باهات از بزرگترین

خواسته هامهم به آسونی بگذرم

اما خوبِ من، به جونِ نبضِ سریعِ بازوهات،

این اندازه از صبر رو توی خودم سراغ نداشتم

یه روزی به هر کسی می گفتم که از این

منِ بی قرارِ انتظار زیادی نداشته باش، خودم از خودم كلافه ام

من باور "ما" نشدن را جَوید م و قورت دادم

همۀ اینا رو گفته بودم، اما این تنها زبونِ دردهایِ بی زبونِ منه

اگه گاهی لب های همیشه ساکتم به اعتراض باز می شه و

 می خوام خواسته نشده های

همه عمرم رو، و اگه بعضی وقتا حس می کنم

باید به"تو" از تو بگم و از" تو" بخونم و از "تو" بخوام و به "تو" فکر کنم،

 تنها دلیلش اینه که" تو" تکرار شدنی نیستی نازنین

تویی که اگه نبودی من انقدر مبتلا به مرضِ امید نمی شدم

حکایت امروزم رو هیچوقت دیگه ای از زبون من نمی شنوی،

 امروز می خوام بدونی به هر شکلی و به هر نحوی و به

 هر صورتی که باشی دوستت دارم

 بیشتر از هر چی دوست داشتنی توی دنیاست

که اگه تو نبودی برای دوست داشتنت و

 عاشقانه هام، اینقدر زمان رو مجانی صرف نمی كردم

اگه نبودی من برای خودم كلی بهونه داشتم برای تنهایی و رنج

اگه نبودی این روزا كه می گذره

 برای من مخوف تر از اون جنگل هایِ

 تاریکِ انبوه می شد و من شاید

به خیال واهی خودم از اون وحشتِ

بی مثال، لذتی هراس انگیز می بردم

اگه نبودی آسمون شبای تارِ من انقدر

امیدوارانه به فرداها دل نمی بست

اگه نبودی این ضمیرِ همیشه غریبه با منِ

 " ما " انقدر دنبالم نمی دوید

اگه نبودی این خنده های مستانه و اون نشستن های

 كنار هم و اون حسِ عمیق و گرمِ دستام كجا بودن؟

تو اگه نبودی من و اون دردِ كهنه این قدر به

 جون هم نمی افتادیم و من مجبور نبودم

هر روز میزبان این تن پر سودا

 و پر عذاب بشم تا جونی برام بمونه برای دیدن و داشتنت

تو که خوب می دونی چه دردی داره تن و روحم

تو اگه نبودی این ذوق و شوق من برای نوشتن لای انگشتام متولد نمی شد

تو اگه نبودی من همۀ بود و نبود

رو لای صندوقچه ی قدیمی فراموشی

به پرشتاب ترین قسمت یه رودخونۀ وحشی می سپردم

تو تکرار شدنی نیستی نازنین

ببین چقد قانع شدم...

من باشم...

تو باشی...

دوفنجون قهوه...

و دیوان خواجه...

همین...

یاحق

نظرات شما عزیزان:

صخره

ساعت8:19---16 شهريور 1392

پشت پنجره بخار گرفته خاطراتم چشم به بیرون دوختم و در حالی که فنجون قهوه یادتو سر میکشم به بارون ریزو بی وقفه ای که در حال باریدنه خیره شدم ....

وای که چه زیباست با خیال ((تو)) نوشیدن قهوه ای تلخ که شیرینیش حس حضور ((تو))ست....

بازهم از دیوانت برام بخون من دیوانه این دیوانتم....

یا حق
پاسخ:من به اندازه ی چشمان تو غمگین ماندم... و به اندازه ی هر برق نگاهت...نگران... و تو تنها... تو به اندازه ی تنهایی من شاد بمان...آسمون دلت آبی

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: